Kind van de zon

Samenvatting

René van Nie was in de jaren zeventig een markante eenling die achter elkaar vijf speelfilms regisseerde én produceerde, om vervolgens weer terug te keren naar zijn oude métier, het maken van commercials en opdrachtfilms.

De komedie De vijf van de Vierdaagse was zijn speelfilmdebuut. Daarna volgden films die meer om het lijf hadden. Een stille liefde gaat over een gescheiden vader die zijn zoontje ontvoert voor een vakantie, Doodzonde over de afrekening met een katholiek verleden en Sabine over een gescheiden vader die met zijn vijftienjarige dochter naar Aruba reist, waar hun verhouding iets broeierigs krijgt.

Zijn beste werkstuk maakte Van Nie in 1975: het hevig aangrijpende Kind van de zon. Een jonge vrouw gaat op kamers wonen, vereenzaamt en stort in. Dan volgt de behandeling: eerst shocktherapie en vervolgens groepstherapie. De film, die het relaas niet chronologisch maar associatief presenteert, toont dat de grens tussen 'normaal' en 'geestesziek' moeilijk is aan te geven en makkelijk overschreden wordt.

De film is deels opgenomen in de psychiatrische inrichting Santpoort en begeleid door deskundigen.