Verloren maandag

Samenvatting

Dit is de eerste film van Luc Monheim, de veelbesproken avant-garde beeldhouwer, theater- en filmdecorateur (onder meer Het dwaallicht). Met deze productie wilde Monheim een eind maken aan de literaire verfilmingen en historisch-romantische drama's in de Vlaamse film, met andere woorden de filmproductie van haar artistieke piëdestal duwen en actuele, maatschappelijke thema's aansnijden.

Hij wilde oorspronkelijk een Vlaamse, Fellini-achtige Divina Commedia maken: een fresco van het Antwerpse caféleven, met zijn sukkelaars en volksfiguren. Het uiteindelijke resultaat is een onevenwichtige sfeerfilm over de zelfkant van Antwerpen, naar een scenario van Monheim en theaterauteur en -regisseur Lodewijk de Boer. Deze nihilistische stadstekening beschrijft de woelige speurtocht en aftakeling van een jonge Poolse vluchteling op zoek naar de vrouw die destijds zijn moeder redde. Door de alcohol raakt hij steeds meer aan lager wal.

Ondanks de authenticiteit van deze sfeervolle, semi-documentaire evocatie, lijdt de dramatische opbouw toch onder een al te schematische en reliëfloze aanpak. De pers reageerde verdeeld. Sommigen staken de loftrompet over een 'nieuw volks geluid' in de Vlaamse film en prezen Monheim om zijn brutale eerlijkheid, terwijl anderen het nogal geforceerde en weinig overtuigende realisme laakten. Iedereen deelde de mening dat de naaktscènes tussen Monique van de Ven en Roger Van Hooi nogal gratuit waren.

Verloren maandag, een bescheiden Belgisch-Nederlandse coproductie van zeven miljoen Belgische frank deelde het lot van zovele andere Belgische films: de toeschouwers bleven weg.