Dood van een non

Samenvatting

1975 was niet alleen het jaar van Chantal Akermans subversieve Jeanne Dielman. Ook stond de Vlaamse film- en mediawereld in rep en roer toen Paul Collet en Pierre Drouot de verfilming aankondigden van één van de belangrijkste naoorlogse Vlaamse romans: de bestseller Dood van een non van de katholieke filmmrecensente Maria Rosseels. Tot ieders verbazing waren Collet en Drouot, het stoutmoedige duo van de Vlaamse film, na enkele lucratieve producties op zoek gegaan naar een ernstiger, haast metafysisch onderwerp.

Dood van een non brengt de karakteranalyse van een verlamde, religieuze jonge vrouw die God belooft om non te worden indien ze geneest en de liefde mag ontdekken. Haar belofte komt ze na, maar haar geloof zal ze stilaan verliezen.

Hoewel Collet en Drouot de roman vrij trouw bleven, koppelden ze er een totaal nieuw einde aan, dat in India gefilmd werd en door zijn atheïstische teneur vooral in katholieke kringen nogal wat opschudding teweegbracht. Op de Nederlandse markt verscheen zelfs een ingekorte en aangepaste versie, omdat coproducent Gerrit Visscher van Cinecentrum juist die eindsequentie te ongeloofwaardig vond.

Collet en Drouot werkten drie jaar aan hun film en leverden een technisch voortreffelijk en mooi gefotografeerd werk af, waarin de symbolische beeldtaal een grote rol speelt. Het werd de tot dan toe meest prestigieuze Vlaamse productie, die een recordsubsidie van 10.000.000 Belgische frank toegewezen kreeg (op een totaalbudget van 25.000.000 Belgische frank).