Charles Huguenot van der Linden

biografie

Charles Huguenot van der Linden werkte vanaf eind jaren twintig ruim tien jaar voor de Amerikaanse filmgigant Paramount. Allereerst als vertaler bij het Amsterdamse filiaal, later als redacteur voor het Paramount News in Berlijn en assistent bij de productie van geluidsversies in de Franse studio’s van Paramount in Joinville.

In 1935 deed hij voor het eerst van zich spreken toen hij samen met de eveneens bij Paramount werkzame Hein Josephson de film Jonge harten opnam. Een verfrissende film die geheel buiten de studio's is opgenomen. De film oogstte redelijk goede kritieken, maar trok weinig publiek.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Huguenot van der Linden als regie-assistent mee aan de speelfilm Rembrandt van Hans Steinhoff. Een van de bijna twintig Duitse speelfilms die in de Cinetone Studio's en Filmstad Wassenaar zijn opgenomen. Het komt hem na de oorlog op een tijdelijk werkverbod te staan, maar in het geheim werkt hij al weer samen met Josephson aan nieuwe films. Als hij weer officieel mag werken, maakt hij samen met Josephson Nederlands in zeven lessen. Een lange documentaire met enkele gedramatiseerde scènes waarin Audrey Hepburn haar acteerdebuut maakt.

De emigratie van Josephson naar de Verenigde Staten betekent het einde van de samenwerking. Huguenot van der Linden zal zich vervolgens vooral richten op het vervaardigen van korte films en opdrachtfilms. Met zijn echtgenote Martina - die al een klein rolletje speelde in Jonge harten - als producent regisseert hij enkele zeer succesvolle films: Big City Blues, Bouwspelement en Die kleine wereld.

Met Bouwspelement wint hij de Gouden Berlijn in Berlijn en Die kleine wereld levert hem in 1973 - als tweede Nederlander na Bert Haanstra - een Oscar op. Huguenot van der Lindens ambitie om na Jonge harten een tweede lange speelfilm te maken wordt echter niet verwezenlijkt.

Charles Huguenot van der Linden was lange tijd redacteur van het NBF-Bulletin, het blad van de Nederlandse Beroepsvereniging voor Filmers.