Este coche

Samenvatting

Éste coche toont een reeks auto’s, een enkele blinkend opgepoetst, de meeste verroest. De modellen suggereren dat zij al decennia stil staan, voor dood achtergelaten aan de stoeprand. Bij ons zouden ze allemaal een parkeerbon hebben gekregen, maar in Zuid-Amerikaanse straten mogen auto’s langzaam sterven.

Dit korte portret is door zijn puntigheid een goede introductie op de reisfilms van Henri Plaat. Want het zijn geen gewone reisfilms. Ze beschrijven geen traject van A naar B, er zijn geen herkenbare plaatsen noch toeristische bedevaartsoorden.

Dat Éste coche bijvoorbeeld in Zuid-Amerika is opgenomen is slechts af te lezen van de op muren gekalkte teksten en het is te horen aan de oude bolero’s op de geluidsband. Maar de precieze locaties blijven onduidelijk. Het doet er ook niet toe. Het oog van Henri Plaat wordt in eerste instantie getrokken door kleuren en vormen, ongeacht het object, ongeacht de locatie. En bovenal interesseert hij zich voor de slijtende, schurende werking van de zon, van de regen, van de wind, kortom van de tijd. Wat doet de tijd met die vormen, met die kleuren? Hij verzamelt, zoals de titel van een van zijn films luidt, fragmenten van verval. Daarom reist Plaat naar Latijns-Amerika, of naar Azië of de Maghreb: anders dan in het glimmende, telkens vernieuwde Westen kun je daar nog de schoonheid zien van afbladderende verf op een muur, van nimmer voltooide gebouwen of van roestende auto’s.